အြန္လႈိင္းမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်က္တင္ထိုင္ရင္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုေျပာျပခ်င္ပါတယ္
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လာအက္ရင္း လက္ခံျပီးစကားရာကေန မိတ္ဖြဲ႔ နာမည္ အသက္ အိမ္ေထာင္ရွိမရွိ ထံုးစံအတိုင္း ဟိုေျပာ ဒီေျပာရင္းနဲ႔ ဘယ္မွာ ေနတာလဲလို႔ေမးေတာ့ အမွန္အတိုင္း မေလးရွားမွာေနတယ္ေပါ့ ဒီမွာတင္ ျပႆနာကစေတာ့တာပဲ သူကဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ အကိုတို႔က တိုင္းျပည္ကို မခ်စ္ဘူး သူမ်ားတိုင္းျပည္ကို အထင္ၾကီးတတ္တဲ့သူေတြပဲတဲ့ ရင္ထဲကိုေအာင့္သြားတာပဲ ေနာက္ထပ္ေျပာေသးတယ္ မိန္းကေလးေတြကလဲ ႏိုင္ငံျခားသြားျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနတယ္တဲ့ ဒါနဲ႔ ညီေလးကိုယ္တိုင္ေတြ႔ဖူးလား မိန္းကေလးေတြ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနတာလို႔ ေမးေတာ့ သူမ်ားေျပာျပတာတဲ့ ဒါနဲ႔သူ႔ကို အခ်ိန္ရလားေမးေတာ့ ရတယ္အကိုလို႔ ရည္ရည္မြန္မြန္ေလးပဲျပန္ေျဖရွာတယ္ ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို စိတ္လဲမဆိုးပါဘူး သူကမသိလို႔ ေျပာတာကို ထို႔ေၾကာင့္သူကို ကြ်န္ေတာ္ခံစားမိသမွ်ေျပာျပမိပါတယ္ ။
တိုင္းျပည္ကိုမခ်စ္လို႔ တိုင္းတပါးကိုသြားတာမဟုတ္ပါဘူး အေၾကာင္ေၾကာင္းေၾကာင့္သာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ေျမ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ မိဘ ကိုယ္ေလးစားရတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြ ခင္တြယ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ခြဲခြါျပီး တခ်ိဳ႔က ပညာေရးေၾကာင့္ တခ်ိဳ႔ လူမႈ႔ေရးေၾကာင့္ အမ်ားအားျဖင့္ကေတာ့ စီးပြားေရးေၾကာင့္ ကိုယ္နဲ႔ ဘာသာစကား ယဥ္ေက်းမႈ႔စရိုက္ အဆင့္အတန္းခြဲျခားတဲ့လူေတြၾကားမွာ မေပ်ာ္လဲ ေတာ္ရာမွာေနရတဲ့သေဘာပါ ။တိုင္းျပည္ရဲ့ အရိပ္ေအာက္က ေအးျမတဲ့ မိဘအိမ္ေလးကို ဘယ္သူကခြဲခြါခ်င္ပါ့မလဲ မရွိအတူ ရွိအတူနဲ႔ စီးပြာေရးျပႆနာဆိုလဲ မိဘကဒိုင္ခံရွင္းေပးေနရဲ့ဘ၀ ႏိုင္ငံျခားမွာဆို အရာအားလံုးက ကိုယ္တိုင္ေျဖရွင္းရတာေလ ဒါေၾကာင့္ မိဘအိမ္မွာပဲေနခ်င္ၾကတာေပါ့ သို႔ေသာ္လည္း ...........
ကိုယ္တိုင္းျပည္မွာ အလုပ္မလုပ္ခ်င္လို႔ထိုင္ေနလဲ မိဘကဆူယံု ဆဲယံုပဲရွိမယ္ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္မလုပ္ရင္ အရင္ဆံုး အလုပ္ျပဳတ္မယ္ အလုပ္မရွိရင္ငတ္မယ္ ကူညီမဲ့သူဆိုတာကလဲ အားလံုးဟာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာဆိုေတာ့ အလြန္ဆံုးကူညီ တပတ္ေပါ့ ျပီးရင္ ေနစရာမရွိနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေရာက္မလဲ ေတြးၾကည့္ေပါ့ ကိုယ္တိုင္းျပည့္မွာ မိဘနဲ႔ အဆင္မေျပလဲ သူငယ္ခ်င္းတို႔ အမ်ိဳးေတြအိမ္မွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနလဲ ဘာမွမျဖစ္ဘူး သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ ေနစရာမရွိလို႔ လမ္းေဘးမွာအိပ္ရဲကဖမ္းသြားမွာပဲ
ႏိုင္ငံျခားရဲ့ အလုပ္ခ်ိန္ကရွည္တယ္ အိပ္ခ်ိန္ကတရက္မွ ၆နာရီေလာက္ပဲရွိတာ အမ်ားအားျဖင့္က အိပ္ခ်ိန္ကနည္းၾကပါတယ္ ဒီလိုဒုကၡေတြနဲ႔ ဘယ္သူက ႏိုင္ငံျခားမွာ ေပ်ာ္ၾကမလဲ သို႔ေသာ္လဲ.......
ေက်ာင္းတက္တဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကေကာ ျမန္မာျပည္မွာလို ဆန္ေပးဆီေပးနဲ႔ ပညာသင္လို႔ ရတာမဟုတ္ဘူး အားလံုးက ကိုယ္တိုင္ၾကိဳးစားရတာေတြၾကီးပဲ ေနာက္တစ္ခု ညီေလးေမးတဲ့ ႏိုင္ငံျခားက မိန္ကေလးေတြက ေနခ်င္သလိုေန ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ေနတယ္တဲ့ ကိုယ္ေနထိုင္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ မိန္းကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါတယ္ အားလံုးကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္နဲ႔ကိုယ္ ခ်စ္သူရွိတဲ့သူကလဲ သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔သူေပါ့ အားလံုး စည္းကမ္းေလးေတြနဲ႔ပါပဲ ဒါေပမဲ့ ခြ်င္းခ်က္အေနနဲ႔ေပါ့ ဘယ္တိုင္းျပည္မွာမဆို ပ်က္ဆီးတဲ့သူေတာ့ရွိတာပါပဲ တစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔ အားလံုးကို ၀ါလံုးရွည္နဲ႔ရမ္းတာေတာ့မေကာင္းဘူးေပါ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ဆိုတာကေကာ ဘယ္သူက လူေျပာခံပ်က္စီးခ်င္ပါ့မလဲ
သို႔ေသာ္.............
ဒါေၾကာင့္ အားလံုးကေတာ္ရာမွာေနၾကရတာေပါ့ ဒါကို တိုင္းျပည္မခ်စ္ဘူး သူမ်ားတိုင္းျပည္ကို အထင္ၾကီးတယ္လို႔ေျပာတာေတာ့မေကာင္းဘူးေပါ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္သာ တိုးတက္ၾကည့္ပါ လူတိုင္း ဟမ္းဖုန္း ၂လံုးေလာက္စီ တအိမ္မွာ ကားအနည္ဆံုးတစီနဲ႔ တေန႔လုပ္ရင္ ၃ရက္ေလာက္ထိုင္စားလို႔ရတဲ့အလုပ္ လူတိုင္းမွာရွိပါေစဘယ္သူက သြားမလဲဒီႏိုင္ငံျခားကို။ပညာေရးအေနနဲ႔ၾကည့္မယ္ဆို ႏိုင္ငံျခားက ကေလးေတြက ရႏွစ္၈ႏွစ္အရြယ္ေတြက ရိုးရာဘာသာစကားေတာင္သံုးစရာမလိုပဲ အားလံုး အဂၤလိပ္လိုေျပာေနတာ မနာလိုေတာင္ျဖစ္ခ်င္တယ္
ထို႔ေၾကာင္း အကိုတို႔ ႏိုင္ငံေနျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သူ႔ကို ရင္နာနာနဲ႔ ေျပာျပျဖစ္ပါတယ္
သူနားလည္မလည္ေတာ့မသိပါ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေမာသြားပါတယ္
(ကဗ်ာအေဟာင္းေလးပါတြဲတင္ေပးလိုက္ပါတယ္)
နားလည္ေပးပါ အမိႏိုင္ငံ
အေျခေနမေပးလို႔ ေ၀းခဲ့ရတာပါ
ပညာေတြမတတ္လို့
ထားခဲ့ရတာပါ
မာန္ေတြတက္ျပီး
ထြက္ခဲ့တာလဲ မဟုတ္ပါဘူး....
စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ ဗလာစာအုပ္ႏွစ္အုပ္ေလာက္နဲ့
တိုႏွံႏွံ ခဲတံငံုတိုေလးေတြက ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့
လြယ္အိပ္ေလးရဲ့ ေဘးမွ ဟိုတစ ဒီတစနဲ့
အျဖဴေရာင္ကိုေက်ာ္လြန္ေနတဲ့ ၀ါညစ္ညစ္
အစိမ္းေရာင္မွာ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ အပ္ခ်ည္ၾကိဳး ခ်ဴပ္ရိုးေၾကာင္းနဲ့
ေက်ာင္းတက္ရမွာကို ေသမေလာက္ေၾကာက္(ရွက္)တတ္တဲ့
ညီ ညီမေလးေတြရဲ့ အားကိုးတဲ့ အၾကည့္....
မနက္မိုးလင္းလို့ ဆန္အိုးကိုမၾကည့္ရဲတဲ့
သားသမီးေတြ ေစာေစာထျပီး
ဗိုက္ဆာလိုက္တာ ဆိုတဲ့အသံကို
မိုးၾကိဳးအစင္းတစ္ရာပစ္တဲ့အသံထက္
ေၾကာက္ရြံတတ္တဲ့ အေမ......
ေစာေစာထ ေသာကေတြနဲ့မ်က္ႏွာသစ္
ေနေနပူပူမွာ ဒုကၡေတြကို ဦးထုပ္လုပ္ျပီး
ေနညိုခ်ိန္ေတာင္မွ ေခြ်းသီးေလးေတြနဲ့
ကိုယ္လက္သန့္စင္ျပီး အိမ္ျပန္လာရတဲ့ အေဖ။
ဒီလိုအျဖစ္
ဒီလိုအပ်က္
ဒီလိုရက္ေတြမ်ားခဲ့ေတာ့လဲ
ဒုကၡေတြကို ေက်ားပိုးျပီးေတာ့
ထြက္ခဲ့ရေပါ့ ျမန္မာျပည္ ။
တန္ဖိုးမထားလို့မဟုတ္ပါဘူး
ဆန္ဖိုးေလးေတာင္ရွာမရခဲ့လို့ပါ
မျမတ္ႏိုးလို့လဲမဟုတ္ခဲ့ပါဘူး
ႏွစ္က်ပ္ဖိုးနဲ့ မုန့္စားရတဲ့ ေခတ္ကကုန္ခဲ့ျပီေလ
မခင္တြယ္လို့လဲမဟုတ္ပါဘူး
ျမင္ရတဲ့ဒုကၡေတြက တစ္ရက္ထဲမွမဟုတ္တာ
မေမ့ရက္ပါဘူး
အမိတိုင္းျပည္ၾကီးကို
သို႔ေပမဲ့လဲ
၀မ္းတထြာေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာအတြက္
ေျပးရေပါ့ တပါးတိုင္းျပည္.....
ဘာသာစကားေတြ ကြဲျပား
ေျခေထာက္နဲ့ ေစညြွန္တတ္တဲ့ လူမ်ိဳးျခားေတြရဲ့
ေအးစက္တဲ့ ယံုၾကည္မႈ႔မရွိတဲ့ မ်က္၀န္းအၾကည့္ေတြမွာ
၀မ္းတစ္ထြာေပါင္းမ်ားစြာရဲ့
အစာအိမ္ကို ကူညီေပမဲ့ ေငြဆိုတဲ့ အရိပ္ပါေနေတာ့
ဘယ္လိုမ်ား ေဒါသထြက္ရမွာလဲ
နားထဲကို ဆူဆူပူပူအသံၾကားရင္
သူခိုးလား အဖမ္းအဆီလား လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ့
အိပ္ယာေအာက္က အေမ့ကိုပို့မဲ့ ပိုက္ဆံေလးကို ထုတ္ၾကည့္ရင္
အိပ္ေရးပ်က္ေပါင္းမ်ားခဲ့ပါျပီ
အခ်ိန္တန္လို့ အိပ္ျပန္ၾကတဲ့
ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးကို ေငးၾကည့္ရင္း
ဘယ္မွမ်ား
ဒီခရီးကိုဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ထြက္ရပါ့မလဲ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာ
စိတ္ကူးကမၻာထဲလဲ
သတိယမိတယ္ အမိျမန္မာျပည္ရယ္ ။
လြင္ျပင္လႈိင္းငယ္
